Po boisku biegają piłkarze, ale to trenerzy odpowiadają przed władzami klubu za osiągane wyniki. Tura Turek na przestrzeni lat prowadziło wielu szkoleniowców, a niektórzy z nich zasługują na szczególne wyróżnienie ze względu na sukcesy, jakie odnieśli z klubem.
Urodził się 21 kwietnia 1951 roku w Orzepowicach, stanowiących obecnie dzielnicę Rybnika. Jako piłkarz zasłynął przede wszystkim z gry między słupkami w barwach Legii Warszawa i Lecha Poznań. Ma też na koncie 21 występów w reprezentacji Polski, z którą sięgnął po srebro olimpijskie (1976) oraz zajął trzecie miejsce na mundialu (1982). Po zakończeniu kariery zawodnika został trenerem. Pod jego wodzą zielono-żółto-czarni w sezonie 2001/02 wywalczyli awans do III ligi.
Człowiek-legenda. Przyszedł na świat 3 maja 1947 roku we Wrocławiu, chociaż w papierach jako datę urodzenia ma wpisany 25 sierpnia 1948. W roli piłkarza niemal całą seniorską karierę spędził w Śląsku Wrocław i Legii Warszawa. Występował na pozycji pomocnika, a w latach 1970–1979 rozegrał niemal sześćdziesiąt meczów w reprezentacji Polski, z którą zdobył złoto (1972) i srebro (1976) olimpijskie oraz trzecie miejsce na mundialu A.D. 1974. Jako trener prowadził natomiast kilka większych polskich klubów, a w roku 1993 na krótko objął stanowisko selekcjonera polskiej kadry. Tur Turek pod jego wodzą w sezonie 2005/06 dotarł do 1/16 finału Pucharu Polski, gdzie dosłownie o włos przegrał dwumecz z Polonią Warszawa.
Urodził się 25 grudnia 1951 roku w Witkowie nieopodal Gniezna. Jako piłkarz nominalnie występował na prawej obronie i znany jest przede wszystkim z gry dla Legii Warszawa, w której spędził lata 1973–1982. Następnie wyemigrował do USA, gdzie reprezentował futsalowe ekipy Pittsburgh Spirit i Los Angeles Lazers. Po zakończeniu sportowej kariery wrócił do ojczyzny i rozpoczął pracę w roli szkoleniowca. Prowadził m.in. Lecha Poznań, który pod jego wodzą w sezonie 1998/1999 wygrał dziewięć meczów z rzędu, co stanowiło nowy rekord Kolejorza. Tymczasem w zmaganiach 2006/07 w roli trenera Tura Turek najpierw powtórzył wyczyn ekipy Lesława Ćmikiewicza i awansował do 1/16 finału Pucharu Polski (porażka 1:3 z Koroną Kielce), a następnie wywalczył z zielono-żółto-czarnymi historyczny awans na zaplecze najwyższej klasy rozgrywkowej. Tam turkowscy piłkarze pod jego batutą byli rewelacją pierwszej fazy zmagań 2007/08 (dziewięć pierwszych spotkań bez porażki).